Even kort.....

Lieve mensen,
Ik ben (naast het werk) heel erg druk met het gezin van mijn vriendin.
Ben na school en het werken in het KDC zoveel mogelijk bij haar en de kinderen.
Haar man wordt "slapende"gehouden en de verpleging voert middels een pompje de dormicum langzaam op. Sinds zondag krijgt hij geen vocht meer toe gediend en hij zal spoedig heen gaan.
Excuses voor het niet bloggen van leuke dingen, maar mijn hoofd staat er even niet naar. Vanmiddag weer een huilende tiener getroost en twee recalcitrante mannekes van bijna 14 toe gesproken. De kids hebben het zoooo zwaar!
Ze kunnen bijna niet meer normaal nadenken: de lijdensweg van hun vader (en moeder) doet hen geen goed. Hun eigen verdriet proberen ze weg te stoppen en dat leidt tot spanningen.
Ik hoop, dat er weldra een einde mag komen aan dit lijden! Natuurlijk willen mijn vriendin en de kids hun man en papa niet kwijt, maar het kan niet langer. Ze zijn gebroken door de weg door deze oneindige tunnel, waar maar geen eind aan lijkt te komen. Een nachtmerrie! Ga nu terug naar ze, want mijn vriendin heeft verder niemand, die haar ondersteunt. Wel moet ik zeggen, dat de verpleegsters van de Buurtzorg ontzettend GOED zijn! Petje af, want tjonge...wat een zware taak hebben deze mensen!
Liefs, Jen.